Calcanale fractuur

Een hielbeenbreuk wordt meestal veroorzaakt door een grote kracht die wordt uitgeoefend in het gebied van het hielbeen. De meest voorkomende oorzaak van een hielbeenbreuk is vallen van grote hoogte (ongeveer 80 procent), gevolgd door verkeersongevallen (ongeveer 10 procent), sportongevallen (ongeveer 8 procent) en vermoeidheidsfracturen (2 procent). Bilaterale fracturen komen in 20 procent van alle gevallen voor. Osteoporose is ook een mogelijke oorzaak, in welk geval een hielbeenbreuk een nawerking is. Arbeidsongevallen en reisongevallen zijn verantwoordelijk voor de helft van alle calcaneale fracturen. Mannen worden vijf tot acht keer vaker getroffen dan vrouwen, vooral tussen de 35 en 60 jaar.

Bij een hielbeenfractuur treedt acute zwelling op in het voorste gebied en boven het enkelgewricht. Meestal wordt de hele voet aangetast door de zwelling en wordt normaal gesproken een aanzienlijke verkleuring door een hematoom waargenomen. De mobiliteit van de voet wordt beperkt door hevige pijn.
In sommige gevallen scheuren de huid en weke delen in het gebied van het hielbeen tijdens het ongeval. Dit resulteert in een samengestelde fractuur met een verhoogd risico op infectie. Aangezien dit een noodgeval is, is onmiddellijke medische behandeling in de vorm van een operatie vereist.

Zodra de arts een eerste indruk heeft gekregen op basis van een gedetailleerde medische geschiedenis en een beschrijving van het ongeval, worden aanvullende beeldvormende procedures gebruikt om een diagnose te stellen. Er worden röntgenfoto's gemaakt in drie vlakken en er wordt een MRI (magnetic resonance imaging) uitgevoerd. Computertomografie (CT) is vereist om de calcaneale fractuur te classificeren en de mogelijke chirurgische ingreep te plannen.

Wanneer de calcaneale fractuur niet is verplaatst en er geen gewrichtsoppervlakken zijn aangetast, wordt meestal conservatieve behandeling aanbevolen. Orthesen die de belasting verlichten, helpen de genezing te versnellen.
Een acute hielbeenfractuur wordt behandeld volgens de RICE-methode (rust, ijs, compressie, elevatie). Dit wordt aangevuld met pijnstillers en actieve fysiotherapie in de vorm van lymfedrainage. Het doel is om de zwelling te verminderen en de mobiliteit in de tarsale botten waar mogelijk te verbeteren. Het gewicht op de hiel moet gedurende ten minste 6 tot 12 weken worden ontlast, afhankelijk van de progressie.
In veel gevallen is een hielbeenbreuk echter veel complexer. Operaties worden uitgevoerd op alle calcaneale fracturen waarbij de gewrichtsvlakken zijn betrokken en met een afwijking van meer dan 1 mm breed. Chirurgie wordt ook uitgevoerd als de achtervoet verkeerd is gepositioneerd. Over het algemeen wordt een rechthoekige incisie gemaakt aan de buitenkant van de calcaneus om in het getroffen gebied te opereren. De operatie wordt meestal uitgevoerd tussen 6 en 10 dagen na het ongeval vanwege de aanzienlijke zwelling in de weke delen. De zwelling van de aangedane voet zou ondertussen moeten afnemen met behulp van elevatie, koeling en lymfedrainage.
Bij een open breuk wordt het vernietigde weefsel operatief verwijderd en wordt het gewricht gefixeerd, meestal door middel van externe drijfstangen. Tijdens de operatie worden de botfragmenten aanvankelijk geassembleerd, wordt de positie van de calcaneus verbeterd en wordt deze teruggebracht naar de juiste positie. Nadat de lengte en vorm van het hielbeen zijn hersteld, wordt een plaat met schroeven gebruikt om het te stabiliseren.
Na de operatie wordt het been eerst ondersteund in een gewatteerde spalk totdat de fysiotherapie na twee tot vijf dagen begint. Gewichtsbelasting wordt gewoonlijk gedurende ten minste acht tot twaalf weken vermeden, afhankelijk van de omvang van de breuk en de stabiliteit die door de operatie wordt verkregen. Extreme belasting van de hiel moet de komende zes maanden worden vermeden, maar het activiteitsniveau kan in de loop van de tijd toenemen. Röntgenfoto's worden meestal opnieuw gemaakt na ongeveer zes weken, 12 weken, zes maanden en een jaar. Een speciale hielontlasting-orthese kan de mobiliteit in de vroege fase aanzienlijk verbeteren.