Ventus

Kim Elena, spina bifida, rolstuilgebruikster, studeert sociale wetenschappen: "Ik werd als spina-bifida-kind geboren. Ik ben op het platteland opgegroeid. Daar was alles eenvoudiger. Nu woon ik in de stad, wat aan het begin natuurlijk een grote aanpassing vereiste. Daar zijn veel meer obstakels, veel gebouwen zijn niet geschikt voor rolstoelen en dan moet je vaak maar zien hoe je er binnenkomt. Er zijn echter altijd mensen die mij helpen. Dat is natuurlijk zeer positief. Want in het leven moet je nu eenmaal obstakels overwinnen, ook in de samenleving. Daarbij hebben veel mensen ondersteuning nodig en dat was voor mij de reden om sociale wetenschappen te studeren.

Een rolstoel kan overigens ook een obstakel zijn, meer beperkend dan hulpvaardig. Ik heb in mijn leven vele rolstoelen gebruikt; sommige waren zeer onaangenaam. Vroeger hebben anderen voor mij de keuze gemaakt, nu doe ik dat zelf. Doorslaggevend voor mij zijn de zitkwaliteit en optimale aanpassing. Dat merk je meteen de eerste dag dat je de rolstoel gebruikt. En eigenlijk merk je dat al wanneer je erin gaat zitten. Als het ware direct. Dat is nu eenmaal zo."

Kevin heeft na een arbeidsongeval een incomplete dwarslaesie TH 11/12, gebruikt een rolstoel en is wedstrijdskiër, wakeboarder, handbiker en kitesurfer: "Ik ben al met een handicap gestart. Als kleine jongen moest ik vanwege een heupgewrichtsaandoening tweeënhalf jaar lang een gipsverband dragen, daarna de 'Turnmachine'. Tot 14 jaar mocht ik niet aan de lessen lichamelijke opvoeding deelnemen. Toen ben ik pas echt gestart en heb qua sporten alles ingehaald. Ik heb laten zien dat ik het kan. In 2002 had ik een ongeval. Bij werkzaamheden op het dak ben ik door een steiger gebroken en tien meter omlaag gevallen. Sindsdien heb ik een dwarslaesie. Ik heb mij toen redelijk vaak de vraag gesteld: stoort jou dat nu verder? Mijn antwoord was nee en ik ben de uitdaging aangegaan.

Ik heb gestreden en daarbij alleen gewonnen. Ik ben wedstrijdskiër geworden en nam in 2006 als lid van het nationale team deel aan de Paralympics in Turijn. Ik weet als geen ander dat je een actief leven kunt leiden. Je moet het alleen willen. Mijn rolstoel moet daarvoor geschikt zijn. Ook als het geen vastgelaste rolstoel is, moet hij zich toch als zodanig gedragen. Doorslaggevend is de stabiliteit; dat is het belangrijkste. Ook moet hij robuust zijn, net zoals ik. Mijn motto is immers: "Een rolstoelgebruiker kent geen pijn!"

Marianne, die lijdt aan hereditaire spastische paraparese, en rolstoelgebruiker en wereldreiziger is: "Ik ben sinds 2006 zodanig gehandicapt dat ik een rolstoel nodig heb. Ik was eerst zeer bang dat ik op de hulp van anderen aangewezen, geïsoleerd en eenzaam zou zijn. Het tegendeel is het geval. Natuurlijk heb ik hulp nodig, maar ik krijg pas hulp wanneer ik die ook echt nodig heb. Je moet ambitieus zijn, weten wat je wilt, maar er is zo veel aanbod dat je de juiste hulp meestal wel kunt vinden. Bij het reizen heeft het zelfs echte voordelen omdat gehandicapten met prioriteit worden behandeld.

Ook de medische zorg en de hulpmiddelen zijn enorm verbeterd. Een moderne rolstoel is tegenwoordig technisch toch veel beter dan nog maar enkele jaren geleden. Voor mij is de eerste indruk vaak al doorslaggevend bij de keuze van een rolstoel. Een rolstoel moet mij meteen al goed bevallen. Als je al niet meer goed kunt lopen, dan hoef je toch niet ook nog genoegen te nemen met een lelijke rolstoel? Het belangrijkste voor mij is echter dat ik gemakkelijk en comfortabel zit. Een rolstoel moet precies voor mij zijn gemaakt. Dat merk je dan tijdens het rijden, wanneer hij licht en wendbaar is. Dan heb ik gewoon een veel beter gevoel."

René, die na een verkeersongeval aan tetraplegie C5/C6 lijdt, al jarenlang een rolstoel gebruikt en bij Ottobock werkt: "Het testen van rolstoelen is mijn beroep. Met meer dan 20 jaar praktijkervaring kan ik de kwaliteit en rijeigenschappen ervan precies beoordelen. Het aanbod van Ottobock om hier in Königsee in Thüringen op de afdeling Mobility Solutions te werken, was perfect voor mij. Zo kan ik mijzelf en alle anderen met een soortgelijke handicap als die van mij, actief helpen. Dat en de acceptatie van mijn collega's vind ik echt geweldig. Ik gebruik de Ventus nu al vier maanden en heb hem vanaf het allereerste begin getest. De ontwikkeling was altijd al gericht op een consequente lichte bouwwijze en een compacte constructie. Lichte bouwwijze betekent idealiter gewichtsverlaging – bijvoorbeeld door gebruik van aluminium of door een minder dikke buiswand en dunner materiaal bij gelijktijdige optimalisatie van de stabiliteit. De gewichtsbesparingen die daardoor en door een zo compact mogelijke constructie mogelijk waren, zijn bij de Ventus gemaximaliseerd. Vandaag zit ik in een actieve rolstoel met stijf frame bestaande uit zo weinig mogelijk materiaal en zoveel rolstoel als nodig. Daarmee kan ik zonder problemen vier keer daags in en uit de auto stappen. En iedereen die dat kent, weet wat een kilo meer of minder betekent. Voor mij is de Ventus in elk opzicht de benchmark, vooral in zijn prijsklasse. En ik vind dat hij met zijn bescheiden design er ook nog goed uitziet."