Adaptacyjny wózek inwalidzki Motus VR

Choroba pozbawiła Barbarę pracy, samodzielności, a także po części pewności siebie. Jednakże życie musi się toczyć dalej. Dzisiaj postrzega się jako menedżerkę swojego ciała. Matka dwójki dzieci była od początku otwarta w temacie środków pomocniczych. „Środki pomocnicze pomagają ludziom potrzebującym pomocy i dlatego nie rozumiem, dlaczego niektórzy pacjenci tak się przed nimi bronią. Wcześniej czy później będzie się zdanym na środki pomocnicze, nawet nie chorując na stwardnienie rozsiane. Dlaczego więc nie podjąć decyzji samemu, który i do czego użyć dany środek pomocniczy?”, pyta Barbara. Uczestniczyć w życiu, a nie tylko być zdanym na innych. „Mój wózek inwalidzki należy tak samo do mnie, jak i moja rodzina. Nauczyłam się to akceptować i nie przeszkadza mi to. Nigdy nie poddawać się to dewiza, a w nagłym wypadku pozwolić zadzwonić innym za Ciebie.”

Od około ośmiu lat wózek inwalidzki stał się stałym towarzyszem życia Wiktora. To nie powstrzymuje go jednak od tego, aby aktywnie i samodzielnie organizować swoje życie codzienne. Przeciwnie. Pacjent chorujący na stwardnienie rozsiane chciałby być wzorem dla innych użytkowników wózków inwalidzkich. „Życie toczy się dalej. Osoby niepełnosprawne mają obecnie o wiele łatwiej. Jest jednak jeszcze wiele przeszkód i dużo do zrobienia.”, relacjonuje prawnik z Polski. „Trudno w to uwierzyć, ale znam wystarczająco dużo budynków sądów, które nie mają ułatwień dla niepełnosprawnych. To i wiele innych rzeczy musi się zmienić!”