Istrošenost kičmenog stuba

Značajno habanje sa degradacijom struktura kičmenih segmenata i njihove funkcije naziva se degenerativnom bolešću kičme.

Uzroci su uglavnom povezani sa godinama i drugim spoljnim faktorima. Godine teškog fizičkog rada, na primer, mogu dovesti do promena na kičmi koje ukazuju na istrošenost. Individualna predispozicija osobe, sport i njihov intenzitet, pušenje i gojaznost takođe utiču na istrošenost. Bol i nelagodnost se mogu postepeno razvijati tokom godina.
24 pršljena koja čine ljudsku kičmu i intervertebralni diskovi između njih podeljeni su u tri dela: vratna kičmena regija (sedam pršljenova), torakalna kičmena regija (12 pršljenova) i lumbalna kičmena regija (pet pršljenova). Vertebralni segment čini najmanju funkcionalnu jedinicu kičme. Sastoji se od intervertebralnog diska sa susednim telima pršljenova, odgovarajućih zglobova pršljenova i odgovarajućih ligamentnih struktura. Četvrti deo, sakrum, sastoji se od segmenata koji su okoštali.

Početni znaci degeneracije se obično javljaju u predelu intervertebralnog diska. Pošto se intervertebralni disk ne snabdeva direktno sudovima, već indirektno difuzijom, njegovo održavanje zavisi od genetskih i spoljašnjih faktora. Povećano opterećenje kičme, na primer, usled povećanog fizičkog rada, sedećih aktivnosti koje nisu nadoknađene, neodgovarajućih biomehaničkih naprezanja ili urođenih malpozicija, može značiti da se ne može održati kontinuirano snabdevanje intervertebralnog diska hranljivim materijama. Kao rezultat toga, opada sposobnost intervertebralnog diska da zadrži vodu, a kao rezultat toga, visina intervertebralnog diska se smanjuje.

Smanjenje visine intervertebralnog diska dovodi do nestabilnosti kičme koja se postepeno povećava, a može biti i ograničena funkcija nerava. Telo prvo pomaže sebi tako što pokušava da stabilizuje kičmu kroz povećano formiranje kostiju na telu pršljenova. Ovo je u mnogim slučajevima neuspešno, što dovodi do habanja malih zglobova pršljenova. Ove degenerativne promene, bilo pojedinačno ili u kombinaciji, dovode do bola i/ili gubitka funkcije u oblastima snabdevenih segmentima.

Degeneraciju kičmenog stuba dijagnostikuje lekar nakon uzimanja detaljne istorije bolesti i procene nalaza, često uz podršku procedura snimanja.

Simptomi degenerativne bolesti kičmenog stuba se obično razvijaju tokom dužeg vremenskog perioda i manifestuju se širenjem ili akutnim bolom. Pokretljivost leđa je smanjena, a česta je inflamatorna reakcija u zglobovima pršljenova. Osećaj i/ili motoričke funkcije takođe mogu biti poremećeni, povremeno do te mere da osoba ima abnormalne senzacije na koži i znake paralize usled stezanja nervnih vrpca koje se granaju. Ozbiljnost ograničenja varira, u rasponu od manjeg oštećenja finih motoričkih funkcija do potpune, flacidne paralize određenih mišićnih grupa. U retkim slučajevima smanjena je kontrola bešike i rektuma.
Kičmeni kanal može postati sužen sa starenjem zbog godina habanja, kao i zadebljanja zglobova. Ovo se može manifestovati u takozvanim osteofitima i okoštavanju u predelu kičme što može dovesti do ankiloze kičmenih zglobova zbog rasta kostiju na zglobu uzrokovanog habanjem.

U zavisnosti od stepena ozbiljnosti, terapija je u početku konzervativna i ima oblik fizioterapije i ortoza. Lekovi se primenjuju u većini slučajeva.
Operacija se smatra kada postoji gubitak motoričke funkcije i/ili osećaja.
Ortoze za kičmu se koriste u konzervativnoj terapiji za ublažavanje zahvaćenog područja leđa, kao i u postoperativnom naknadnom tretmanu.
Ilustrovani proizvodi predstavljaju primere lečenja. Mnogo različitih faktora određuje da li je proizvod zaista prikladan za vas i da li ste u mogućnosti da u potpunosti iskoristite funkcionalnost proizvoda. Ključni aspekti uključuju vaše fizičko stanje, kondiciju i detaljan lekarski pregled. Vaš lekar ili ortopedski stručnjak će takođe odlučiti koji tretman vam najviše odgovara. Tu smo da vas podržimo.